Belletrie

Nola leverde (journalistieke) bijdragen aan Surinaamse, Surinaams-Nederlandse periodieken. Ze schreef het sprookje Tranen van een koningin (zie de Forumpagina) en maakte enkele gedichten. Haar meest bekende gedicht is Wan de (Op een dag). Dat schreef ze in 1953, kort voor haar vertrek naar Suriname. Oud-leerling Armand Baag zette Wan de op muziek. In het bovenstaande fragment uit Frank Zichems film Nola Hatterman en de Konsequente Keuze (1982) luisteren ze er samen naar.

Wan de

Wan de mi sa dede

No wan sma sabi oten

En mi no sabi oten

Ma mi winsi taki

Te a de sa kon

Sranangron sa teki mi

En blaka anu sa beri mi

Gepubliceerd in De Westindiër van januari 1953

Op een dag

Op een dag zal ik sterven

Niemand weet wanneer

En ik weet niet waar

Maar ik wens dat

Wanneer de dag daar is

Surinaamse grond mij zal opnemen

En zwarte handen me zullen begraven

Gepubliceerd in De Westindiër van januari 1953

25 november 1975 (onafhankelijkheid)

Nu meer dan ooit wil ik leven!

Leven in dit vrije land

Waar de bossen en rivieren

De bodem rood van rijkdom

De bloemen van het bos

De woeling van de stad

Nu ook van mij zijn.

Jaren stond ik in de strijd

Op de vrij aangegeven plaats,

Door tere weefsels van idealen,

Verbonden met hen die mij voorgingen

Onze strijd was voor hen, die

Na ons komen,

Maar ook voor onszelf.

Nu meer dan ooit wil ik leven.

Erven Nola Hatterman

Dorre bladeren

Bladeren, steeds weer bladeren

Vallen op het pad, dat leidt

Naar mijn huis

Resten van vergaan leven

Ik maak het pad schoon

Dorre bladeren in mijn ziel,

Vergane gevoelens

Overleefde gedachten

Dorre reden van wat eens was

Ik vroeg het mij in onrust af

Tot het antwoord kwam

In nieuwe gedachten,

Nieuwe gloedvolle dromen,

Van liefde voor het omringende

Waar alles, dat verstorven was,

In onder ging, verrijzend,

In nieuwe stralen.

Erven Nola Hatterman

Die ene dans

Die ene dans.

Het is altijd die éne dans

Die je doet blijven denken

Aan een avond van intens beleven

Muziek diepdringend

In je bloed, je beenderen, je ik.

Het is altijd die éne dans,

Die je steeds zal herinneren.

Hoe iemand klanken deed worden

Tot een jij en ik, niet meer van

Deze aarde

Die éne dans, die geen vervolg heeft

En er ook niet om vraagt,

Die éne dans, een golf in de branding

Machtig! En toch zich oplossend

In ongrijpbaar schuim.

Erven Nola Hatterman

Fragment uit Frank Zichems film Nola Hatterman en de Konsequente Keuze (1982). Zie ook Vondsten.

error: Content is protected !!